مواد آرایشی که زنان سرشناس در گذشته برای زیبایی خود از آن استفاده می کردند

شاید مواد آرایشی که زنان سرشناس در گذشته از آن استفاده می کردند به گستردگی و تنوع امروزه نبوده است؛ اما در ساخت آن از مواد طبیعی کمک می گرفتند.

این زنان اغلب از زنان شاهزادگان، امرا و ملکه هایی بودند که به زیبایی خود بسیار اهمیت می دادند؛ افراد عادی هم از لوازم آرایشی در حد توانشان استفاده می کردند اما ممنوعیت هایی برای آنان وجود داشت.

با ما باشید تا به همراه هم، مطالب بیشتری را در این زمینه یاد بگیریم.

مواد آرایشی که توسط زنان سرشناس مورد استفاده بوده

کلئوپاترا از مواد آرایشی طبیعی برای زیبایی خود استفاده می‌کرد؛ او مرتباً با شیر الاغ و گل سرخ و نعنای هندی حمام می گرفت و علاقه زیادی به استفاده از حنا و روغن گردو، برای درخشان تر کردن و سیاهتر کردن موهایش داشت.

از پودر سنگ سرمه که ماده ای فلزی، شکننده و ترد بود؛ با رنگ درخشانی که مایل به آبی بود و از مداد های مشکی برای آرایش ابرو و چشمانش استفاده می کرد تا تاثیر نگاهش را دوچندان کند.

از رنگ آبی و سبز که از پودر نرم سنگ هایی مانند لاجورد ساخته می‌شد برای سایه چشمانش بهره می گرفت.

او رژلب و رژگونه های مختلفی هم داشت که به رنگ قرمز ارغوانی بود و از مواد طبیعی به دست می‌آمدند.

کلئوپاترا از عطرهایی با رایحه های بسیار دلپذیری استفاده می‌کرد که بسیار خوشبو و معطر هم بودند.

در قرن اول میلادی امپراتور روم و همسرش پوپیا، پوست خود را با کربنات سرب که اتفاقاً بسیار سمی و خطرناک بود؛ سفید می کردند و از نوعی گچ که حاوی سرب بود و آن هم بسیار سمی بود؛ برای آرایش چشمان شان استفاده می کردند.

در زمان الیزابت اول در سال ۱۵۵۸ ماسک های صورت بیشتر رواج یافتند؛ این ماسک‌ها ترکیبی از بادام، پوست تخم مرغ، شیر، تخم خشخاش، زاج‌سفید، بوراکس، شراب، میوه و سبزیجات رنگی بودند که همه پودر می‌شدند و گونه ها و لب ها به وسیله آن ها آرایش می‌شد.

اما در این زمان آرایش چشم ها زیاد نبود و بسیار کمرنگ بود.

در زمان ملکه فرانسه ماری آنتوانت در سال ۱۷۵۵ زنان اشراف و امرا و مرفهین فرانسوی حمام شیر و توت فرنگی می گرفتند تا پوستی شاداب و با طراوت داشته باشند.

همچنین به ابروها فرم داده می‌شد ولی از سایه برای تزئین چشم های خود زیاد استفاده نمی کردند.

برعکس از پودر‌های خوشبویی برای صورت کمک می گرفتند و به شدت از رنگ های صورتی و نارنجی و قرمز برای آرایش لب ها و گونه هایشان استفاده می کردند و در آرایش خود افراط زیادی داشتند.

در زمان ملکه انگلستان، ملکه ویکتوریا، آرایش صورت بسیار کم انجام می‌شد و زنان بسیار ساده و بیشتر بدون آرایش بودند و از مواد آرایشی بسیار کم و محدود استفاده می شد.

در حدود سال های ۱۹۰۰ میلادی در زمان سلطنت ادوارد هفتم در انگلستان، زنان سالخورده در میهمانیهایی که ترتیب می دادند؛ سعی می‌کردند که با هر وسیله‌ای، به خصوص استفاده از کرم های صورت و محصولات ضد چروک پوست تا حد ممکن خود را جوان تر نشان بدهند و به همین منظور و برای زیبایی بیشتر در این دوره، رفتن به سالن های زیبایی مد شد و رونق گرفت.

بانو هنینگ صاحب سالن زیبایی سیکلاکس در لندن، که مشهورترین سالن های زیبایی بود؛ کاغذهایی را به صورت کتابچه در اندازه های کوچک تهیه می‌کرد و به مشتریان می فروخت که این کاغذها به پودرهای رنگینی آغشته شده بودند و برای از بین بردن برقی که بر روی پوست به خصوص روی بینی و گونه ها قرار داشت و برای مات کردن پوست از آنها استفاده می‌شد.

در این سالن لوازم آرایشی دیگری مانند رژلب و کرم هم به مشتریان فروخته می شد.

در همین اثنا هلنا روبنشتاین که صاحب سالن زیبایی دیگری بود، کرمی را تولید کرد که بی شباهت به کرم های ضد آفتاب نبود؛ که بعدها با افزودن اقلام دیگر آرایشی کم کم خود به یک کمپانی تولید لوازم آرایشی مبدل شد.

در سال‌های 1920 در واقع انقلابی در تولید لوازم آرایشی به وجود آمد؛ چون در این سال انواع کرم ها و لوسیون های گوناگون برای پوست تهیه گردید و همچنین تولید رژگونه و روژ لب های متنوع، سایه های رنگارنگ برای آرایش چشم و حتی شامپوهای مختلف برای تقویت و نرم کنندگی مو، به بازار عرضه شد.

در سال های 1950 به بعد هم که شرکت و کارخانه های مختلف با مواد آرایشی گوناگون مخصوص شب و روز، محصولات بسیار متنوعی را وارد بازار کردند که انتخاب را برای مشتریان خود بسیار مشکل کرد.

این سیر صعودی در سال های اخیر همچنان ادامه دارد که به آن انواع روش های زیباسازی پوست و مو و انواع جراحی ها و عمل های زیبایی را باید بدان افزود.