در پست قبلی هم در مورد تاریخچه و آغاز آرایش کردن بشر و استفاده از لوازم آرایشی مختصراً صحبت کردیم؛ اما اگر علاقه مند به دانستن این مطالب هستید با ما در این پست هم همراه باشید.
آرایش کردن و آغاز استفاده از لوازم آرایشی
با گذشت زمان و با ترکیب فرهنگ‌ها ارزش و معنای آرایش کردن تغییر پیدا کرد.
وقتی که فرهنگ یونانیان وارد فرهنگ مصریان گشت از رابطه آرایش با معنویت و روحانیت کاسته شد و یونانیان از لوازم آرایشی مصریان نه تنها برای جلب توجه خدایان و دور کردن چشم زخم و دور بودن از چشم شیاطین، بلکه به منظور زیبا تر نشان دادن و جلوه گری خود استفاده کردند؛ تا دیگران را به این طریق تحت تاثیر قرار دهند.
زنان یونانی صورت خود را با گچ و یا سرب سفیدرنگ و لب‌های خود را با انواع توت های رنگی و یا خاک رس و یا خاک سرخ رنگ و یا لعاب آهن قرمز تزئین می کردند.
آنان از عسل برای مرطوب کردن لب ها و از چربی حیوانات که با پودرهای سفالی سفید مخلوط می شد؛ برای پوشاندن لکه های روی بدن و صورت استفاده می‌کردند.
همین طور رومیان، از کرم‌هایی استفاده می کردند که از روغن زیتون، گل رز، موم زنبور عسل و مواد طبیعی دیگر ساخته می شد.
آسیایی ها به خصوص مردم چین و ژاپن، تاریخچه بسیار دوری در حفظ سلامتی و آراستگی دارند و آراستگی را یک نوع هنر به شمار می آورند.
این مسئله به خصوص در میان قشر مرفهی که امکان استفاده از لباس‌های متنوع و لوازم آرایشی مختلف را داشتند بیشتر رواج داشت؛ مثلاً در ژاپن گیشاها همیشه آرایش خیره‌کننده‌ای داشتند که آن را به عنوان یک هنر به دیگران عرضه می کردند.
ژاپنی‌ها هم در استفاده از لوازم آرایشی سبک خاص خود را داشته و دارند؛ آنها با استفاده از پودر برنج به چهره خود رنگی کاملا سفید می‌دادند.
هر چند که هنوز هم در برخی از کشورها، یکی از ملاک های زیبایی، داشتن پوستی سفید و بدون هیچ لکه ای است؛ اما در سال‌های قبل سفیدی نظیر برف مورد نظر بود و چهره رنگ پریده و سفید، جذاب ترین چهره شناخته می شد.
ناگفته نماند این سفیدی، نشان دهنده و مشخص کننده جایگاه اجتماعی فرد هم بود.
همیشه چهره تیره و آفتاب سوخته مشخصه ی قشر ضعیف و پایین جامعه مانند: کارگران و کشاورزان بوده و به همین منظور زنان و مردان از پودری استفاده می‌کردند که ترکیبی از چند ماده شیمیایی و اکسید سرب بود که چهره آنان را تغییر دهد! اما این کار به مسمومیت افراد نیز منجر می شد.
کم کم مواد دیگری جایگزین این مواد سمی و خطرناک شدند؛ موادی مانند پودر برنج، یا پودر گچ و در نهایت پودری از اکسید روی تهیه شد و مورد استفاده قرار گرفت که کماکان هم از آن استفاده می شود.
در سال‌های بعد چینی ها و ژاپنی ها علاوه بر سفید کردن پوست خود با پودر برنج ابروی خود را نیز می تراشیدند؛ موی خود را رنگ می کردند و دندان های خود را هم به رنگ طلایی در می آوردند.
آن ها از رژ لب هایی برای سرخ کردن لب هایشان استفاده می کردند که از گلبرگ‌های خرد شده با رنگ های متفاوت به دست می آمد.
مردم چین هم با استفاده از آدامس عربی، ژلاتین و تخم‌مرغ تزییناتی را بر روی ناخن خود به وجود می‌آوردند که البته این کار اغلب توسط افراد سطح بالا و سلطنتی صورت می‌گرفت و بانوان سلطنتی بیشتر از رنگ طلایی و نقره ای در آرایش کردن استفاده می کردند.
رنگ های مورد استفاده در برخی از لوازم آرایش، نشان از طبقه اجتماعی فرد داشت.
مثلاً طبقات پایین از پوشیدن لباس های روشن و رنگ کردن ناخن های خود با رنگ روشن منع می‌شدند و استفاده از رنگ های روشن برایشان کلاً ممنوع بود.
در هند حنا به عنوان یک رنگ مو و همینطور یک فرم دهنده هنری که از آن طرح های مختلفی ایجاد می‌شد؛ بر روی دست و پاهایشان و ناخن ها استفاده می کردند که این نوع آرایش به خصوص در مراسم های عروسی بیشتر رونق داشت.
به هر حال زنان در دوران گذشته و باستان به خاطر نداشتن دانش و اطلاعات کافی و مفید، برای زیباتر نشان دادن خود و جذابیت در چهره، بسیار افراطی و ناآگاهانه عمل می‌کردند.
گرچه که ظاهراً همه موادی که برای آرایش کردن استفاده می‌کردند طبیعی بود، مثل استفاده از میوه ها برای رنگ دادن لب ها و تیره تر کردن آنها و یا استفاده از بادام سوخته و یا خاکستر کبریت های سوخته و دیگر مواد طبیعی برای درست کردن سرمه و سایه.
اما استفاده از موادی مانند سرب، آرسنیک، جیوه و دیگر مواد سمی که ناآگاهانه به مصرف می‌رسید؛ برای سلامتی بسیار مضر بود و سلامت بخصوص زنان جوان را به خطر می‌انداخت.
این روند همچنان ادامه داشت و در گوشه و کنار جهان هر روز مواد آرایشی جدیدی برای زیبایی بیشتر بخصوص بانوان، ساخته می شد.
همانگونه که بشر به پیشرفت های زیادی در عرصه های مختلف دست یافته است؛ کم کم و بر اثر بدست آوردن دانش و اندوختن تجربه، توانست در زمینه تولید و ساخت لوازم آرایشی هم، که بسیار پرمصرف و مورد استفاده بود؛ به موفقیت های بی نظیری دست یابد.
