ایرانیان در آراستگی و استفاده از لوازم آرایشی ید طولایی داشته اند! همانطور که در بقیه امور دارای فرهنگ و تمدنی غنی بوده و قدمتی دیرینه دارند. اما استفاده از لوازم آرایشی در ایران هم به سبک و شیوه خود، معروف بوده همانطور که در هر عصری آرایشی ویژه و متناسب با آن زمان رایج بوده است.
ایرانیان همانگونه که شواهد تاریخی نشان می دهد؛ پیرو مد و آراستگی مو، صورت و لباس بوده اند ولی هیچ گاه افراطی در این آراستگی در میان پیشینیان ما دیده نمی شده است.
در این مطلب مختصری به این موضوع پرداخته و به این تاریخچه نظری خواهیم افکند.
اگر به این گونه مطالب علاقه مند هستید، در این مطلب با ما همراه شوید.
کاربرد و تاریخچه لوازم آرایشی در ایران
آثار به جا مانده از اجداد و نیاکان ما به ما نشان می دهد که آنان برای درست کردن لوازم آرایشی از مواد رنگی برای رنگ کردن مو، ناخن و پوست استفاده می کردند و آن ها را از ریشه درختان، برگ ها و گیاهان و مواد معدنی بدست می آوردند.
گفته می‌شود که استفاده از لوازم و وسایل آرایشی در ایران در ابتدا برای زنان متاهل ممکن بوده است و افراد مجرد به استفاده از این وسایل نمی پرداختند.
این زنان پادشاهان، امرا و طبقه اشراف بودند که بیشتر به خود آرایی و آرایش می پرداختند؛ آنان به خصوص برای ملاقات با پادشاهان مدت های زیادی را صرف معطر کردن و اراستگی و آرایش خود می کردند.
از یافته هایی که باستان شناسان به دست آورده اند؛ معلوم می‌شود که مردم ایران باستان برای آرایش از مواد و وسایلی استفاده می کردند که مربوط به ۴۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح است و نشان می دهد که قدمت آرایش کردن در کشورمان به این زمان باز می گردد.
در هفت تپه استان خوزستان هم لوازمی به دست آمده که کارکردی مانند، رژلب های امروزی را داشته است؛ بر اساس شواهد به دست آمده این ابزار و وسایل مربوط به دو هزار سال قبل از میلاد بوده است.
آرایش کردن در آن زمان فقط شامل استفاده از لوازم آرایشی نمی‌شده؛ بلکه استفاده از تزئینات ظریف و جواهرات گرانبها هم جزوی از آرایش و آراستگی محسوب می‌شده است.
به هر حال اگر از نظر زمان کمی جلوتر بیاییم؛ شاید بیشترین و رسمی ترین آرایش ها از دوران هخامنشیان شکل گرفته باشد.
زیرا از آن زمان استفاده از سرمه برای تیره کردن چشم ها، سفیداب برای روشن کردن و سفید نشان دادن پوست، حنا برای رنگ کردن موها و شکل دادن، نقاشی و طراحی بر روی دست ها و ناخن ها، وسمه که در واقع گیاهی گلدار از تیره شب بویان است؛ برای ضخیم تر نشان دادن و تیره کردن ابرو ها استفاده می شده است.
در حفاری هایی که در فارس انجام شده؛ ظروفی از زمان هخامنشیان از جنس برنز، فیروزه، آبگینه و…. به دست آمده که مشخصاً به عنوان سرمه دان از آن استفاده می‌شده است.
در زمان ساسانیان، استفاده از زیورآلات و جواهرات و لوازم آرایشی آنقدر برای اشخاص بخصوص طبقه اشراف مهم بوده است که رسم بوده که زنان را با همان زیورآلات و لوازم آرایش شان دفن می‌کردند؛ که نشان از اهمیت این گونه ابزار و وسایل داشته است.
به هر حال آنچه که مسلم است استفاده از لوازم آرایشی در ایران برای زنان متاهل رسم بوده و رسم بر آن بوده که زنان فقط در درون خانه‌ها و حریم شخصی و به دور از چشم نامحرمان به آرایش می پرداختند و معمولا آن را در انظار عمومی نمایان نمی کرده‌اند.
در ایران باستان هم برای درست کردن لوازم آرایشی از گیاهان و بعضی از کانی های رنگی و معمولاً مواد طبیعی بهره گرفته می شده که بیشتر آنها حتی قابل خوردن هم بوده‌اند.
